Poznań do poczytania. Opowieść mężczyzny, który zarabia śpiąc

Sympatyczna książka. Czyli jaka? Fajna, bo wszystko dzieje się w Poznaniu. Inteligencka, bo bohater jak z rękawa rzuca różnymi cytatami, głównie z życia świętych. Ale na współczesnej modzie i trendach lajfstyle’owych też się zna! Albo tylko udaje! Bo zupełnie nie wiem, jaki jest ten chłopak Kędzierskiego.

Trochę to fircyk w zalotach, dbający o swoją odzież (adidasy za kostkę, bluza z kapturem), czasem oazowy typ onanisty, śliniący się na widok niewiasty o karmelowych ustach. Najbardziej mi się jednak podoba jako bukinista i namiętny czytelnik. Podrzuca od czasu do czasu dobre lektury i całkiem trafne sentencje. Takie do życia, tańca i różańca, albo trochę w stylu slow.

“Trzeba chodzić do modnych miejsc, zanim nie wytrzebią nas z nich gimnazjaliści” albo „Zawsze lepiej zachłysnąć się sobą niż sobą zadławić”

Najlepsze jest jednak to, jak opisuje miasto. Nasze miasto. Nie jakoś wybitnie – normalnie, zwyczajnie: że je rybkę w Złotej Rybce na Kantaka albo siedzi na którymś tam stopniu pod Zamkiem na Marcinie.

Jest też lans. „Przy placu Wolności otworzono nową widokową kawiarnię Da Vinci. Tylko dla dziewczyn, które mają ładnych chłopców i dla chłopców, którzy mają ładne dziewczyny…”

Irytuje mnie przemądrzałość, zaciekawia pomysł na smakowanie życia, dystans do świata, czasami jednak bez dystansu. Ale trafnie.

Myślałem, że będzie slam, tam młodzi, znani z gazet, niewiele mieli do zaproponowania oprócz deklarowanej lewicowości, ale bez definicji.

„Opowieść mężczyzny…” to dla mnie przede wszystkim obrazki z Poznania początku XXI wieku. Na szczęście uniwersalne, interesujące dla czytelnika z Krakowa albo Wrocławia. Parafrazując kolejny cytat „Śnieży, aż chce się baśnie pisać!” Opowieść mężczyzny można podsumować tak: Czytając, aż chce się ten Poznań poznawać!

Jerzy Kędzierski, Opowieść mężczyzny, który zarabia śpiąc.Poznań 2012